Een lesje van het universum

De afgelopen week was taai: er kwamen vanuit allerlei hoeken pittige aanvallen op me af. Nou zegt men wel dat gebeurtenissen en woorden je alleen maar kunnen raken als jij daar toestemming voor geeft, als jij ze laat binnenkomen en je laat raken. Leuk bedacht, maar soms is de dreun er al.

Ik zag ze niet aankomen en ze maakten me wiebelig. Op vrijdag reed ik naar kantoor om een belangrijk telefoontje te plegen en ik blokkeerde plotseling volkomen. Er volgde een paniekaanval die groter was dan mijn kantoor.

Als ik me zo slecht voel heb ik vaak de behoefte even met een mens te praten. Al scrollend door de lijst met mijn contacten kon ik niet zo heel veel mensen vinden die daarvoor in aanmerking kwamen.

Mijn vinger stopte bij een goede vriend die ik niet regelmatig zie maar wel vaak spreek. Ik bel en vraag hoe het met hem gaat. “Nou ja, vandaag was DE dag, je weet wel: dat ik mijn zoon mocht wegbrengen naar het gevang, omdat hij mag beginnen met zitten…” Hij doelt op de gevangenisstraf die zijn zoon heeft gekregen.

Boem! In een klap ben ik terug in de werkelijkheid. Ik realiseer me dat mijn ‘grote’ probleem helemaal niet zo groot is. En dat hij ogenblikkelijk met me zou willen ruilen als hij kon. Een moment voel ik me dom en schaam ik me voor mijn eigen angsten.

74570037_606669443491382_6606660115095355392_n

’s Middags doet het universum er nog een schepje bovenop. In de supermarkt kom ik mijn goede vriend tegen die vecht tegen kanker in een vergevorderd stadium inclusief uitzaaiingen. Zijn grauwe gezicht is opgeblazen en zijn wangen uitgezakt. Een wollen muts moet zijn kale hoofd verbloemen. Ik herken hem, maar nog het meest aan zijn positieve humeur.

Het was een poos geleden dat ik hem had gezien. Afspreken wil hij niet meer omdat hij zo’n slechte weerstand heeft en geen risico’s neemt vreemde bacteriën op te lopen. Wat was ik blij hem in de supermarkt te zien. Ik moet me inhouden hem niet even aan te raken. We nemen afscheid met twee symbolische kussen in de lucht.

Alle kaarten zijn geschud en geland. Mijn paniekkaart is er niet meer bij.

Single in de winkel

Vroeger had je de meedenkbank – “de NMB denkt met u mee”, ken je de slogan nog? Die bank bestaat allang niet meer al zal elke bank je zeggen dat ze niet anders doen.

Meedenkwinkels bestaan wel. De plaatselijke supermarkt heeft mandjes in andere kleuren geïntroduceerd voor een bepaald soort klanten. Niet om te discrimeren of hooguit in de goede richting. Ze zijn namelijk bedoeld voor singles die door zo´n mandje te pakken op subtiele manier laten weten dat ze single zijn én in voor een praatje.

72137231_500719404115637_4799312394897588224_n

Alle andere mandjes van deze supermarkt zijn rood. Het singles-mandje is bruin met een rood hart erop met de tekst “singles-mandje”. De winkel schrijft erbij: “we willen dat onze klanten het naar hun zin hebben als ze boodschappen doen bij ons en hopen dat dit drempelverlagend werkt om eens een praatje te maken in de winkel”.

Maar waar zou zo’n praatje dan over gaan? Over wat je in je mandje hebt liggen? En hoeveel bekijks trekken twee van die bruine, met elkaar pratende mandjes wel niet? Of zou je dan samen het magazijn in mogen duiken? Een koffiehoek of iets dergelijks hebben ze namelijk niet in die winkel.

De vraag is natuurlijk of het zo aantrekkelijk is want je bent opeens wel heel erg zichtbaar als single. Gisteren was de eerste dag met de nieuwe mandjes: toen leken de meeste klanten nog wat aarzelend en stonden de vier single-mandjes keurig ongebruikt op elkaar gestapeld. Vandaag leek de bovenste zowaar gebruikt.

Normaal is het ´not done´ om in het mandje van een ander te kijken. In ieder geval om stil te gaan staan om eens aandachtig te bestuderen wat erin ligt. Nu tijdens zo´n singles praatje is het een mooie aanleiding om een gesprek te beginnen: “Wat heb jij in je mandje liggen? Oh, pizza en chips. Ik heb volkoren brood en verse groente. Wellicht passen we toch niet zo goed bij elkaar?” Of als het dan wel goed klikt, waarom niet gelijk mee naar huis om samen het avondeten klaar te maken? Of loop ik nu te hard van stapel?

Ik zie de lol er wel van in en pak de volgende keer zo’n mandje. Beloofd. Goed voorbeeld geven doet goed volgen, toch? En dan maar hopen dat er nog iemand in de winkel rondloopt met zo’n mandje…

Verschil maken

Afgelopen zaterdag overleed mijn ex-schoonmoeder, de moeder van mijn ex-verloofde. Haar overlijden kwam 3 weken nadat ik de relatie beëindigd had.

Ze maakte deel uit van een ijskoude familie. Een familie waarin contacten waren verbroken, waarin familieleden waren verstoten en onterfd. Vaak is de huidige generatie ook slachtoffer van de generatie ervoor: ze handelen en gedragen zich naar wat zij hebben meegemaakt of juist gemist. Het gaat meestal niet om opzettelijk of verwijtbaar gedrag maar om “als ze beter hadden geweten, hadden ze beter gedaan”.

Dat mechanisme begrijpen verklaart een hoop voor de huidige generatie. In deze familie heb ik geen enkele warmte ervaren en geweldig veel onhandigheid bij het uitdrukken van liefde. Echte verbinding heb ik dan ook voor mijn gevoel niet met haar kunnen krijgen.

Als we haar bezochten in het verzorgingstehuis waar ze woonde bleef het contact beperkt tot praten over de knalgele kanarie die ze had of het samen kijken naar foto´s van mijn kat. De laatste keer dat ik bij haar op bezoek was, had ik lekkere koeken meegenomen waar ze heerlijk van zat te smikkelen bij de koffie.

In een poging wat liefde te introduceren zag ik vorig jaar af van mijn wens om kerstavond samen met mijn vriend te zijn, zodat hij die naar zijn wens met zijn oude gezin kon vieren. Het geboekte huisje in Zeeland werd geannuleerd. Het oude gezin betrof zijn kinderen plus zijn ex, maar zonder zijn moeder.

Normaal bracht de moeder van mijn vriend de kerstdagen namelijk alleen door in het verzorgingstehuis. Haar alleen thuis te laten zitten terwijl de rest van haar familie minder dan een kilometer verderop gezellig kerst zou vieren, ging mijn verstand te boven. Maar bovenal mijn gevoel….

Het dringende voorstel aan mijn vriend was om haar op kerstavond op te halen zodat ze die samen met haar zoon en zijn oude gezin kon doorbrengen. Zo geschiedde en ik weet dat ze heeft genoten. Nu blijkt het dus haar laatste kerst te zijn geweest.

Mijn naam werd van de kaart geschrapt en bij de crematie vandaag was ik niet welkom. Ik kies te geloven dat ik een heel klein beetje verschil heb gemaakt en troost me met die gedachte.

Copyright illustratie: http://www.positieveaffirmaties.nl

 

 

Bronsttijd

70437587_1099783150221784_2854205484171264000_n

Een paar dagen geleden werd ik ’s nachts wakker van een schreeuwend wezen, duidelijk  in nood. Het geluid kwam uit het bos. Als ik niet al een aantal jaren in Noorwegen had gewoond, had ik de politie gebeld. Nu herkende ik het geluid als het geschreeuw van bronstige reeën.

Dat de bronst besmettelijk is, wist ik nog niet maar bleek al snel. Elke zichzelf respecterende Noor heeft over een hut ergens in de natuur: in de bergen, aan de kust of in het bos. Om de weekenden, vakanties en overige vrije tijd door te brengen. Ook ik heb de luxe te beschikken over een hut. Op een fantastisch idyllisch plekje: in het bos aan een meertje. Blijkbaar dacht een stel passanten daar net zo over.

Hoge nood

Deze zomer was ik drie weken niet bij mijn hut geweest omdat ik op vakantie was. Zelf ruim ik bij vertrek alles netjes op in en rond de hut, maar nu viel plotseling mijn oog op iets wat op de bosgrond lag, pal naast de veranda van mijn hut.

Het leek een kledinglabel maar toen ik beter keek, zag ik wat het was: een kapotgescheurde verpakking van een condoom: “met op water gebaseerd glijmiddel”. Een bronstig stelletje zag kennelijk hun kans schoon en vond mijn hut een fijne locatie om aan de slag te gaan.

Open lucht

Nu was ik ervan op de hoogte dat mijn veranda ’s winters wel gebruikt werd door langlaufers om even op uit te rusten en een broodje te eten maar deze activiteit was nieuw voor me. Mijn levendige fantasie vroeg zich af of de veranda misschien ook deel had uitgemaakt van de glijscene. Wie weet is de veranda precies op de goede hoogte voor een bepaald standje?

Ik snap goed dat er niks gaat boven seks in de open lucht, maar mijn hut behoort toch niet echt tot de open lucht? Even speelde ik met de gedachte een webcamera op te hangen inclusief bordje met de tekst: “u bent in beeld!”

De bronsttijd is maar tijdelijk en ik zet in op een even beperkte duur van deze buitenschoolse activiteit bij mijn hut. En anders gaan de nu snel naderende herfst en winter ook vast helpen.

Verleid door de maan, gedragen door het water 

Een grote, zalmroze-oranje bal verschijnt van achter de bomenrand die het water van de Rosandepolder van de Rijn scheidt. Ik slaak een kreet en sla onmiddellijk m’n hand voor mijn mond: we zitten midden in een kringgesprek en de anderen zitten met de rug naar haar toe of hebben haar nog niet gezien. Ik wil eigenlijk het gesprek niet verstoren maar gun de andere deelnemers ook dit plaatje, hierna wordt ze immers alleen maar kleiner en verdwijnt de kleur. Eerder op de avond hebben we ons hardop afgevraagd waar ze nou toch bleef. De laatste deelnemer, die prachtige volle maan, is er nu ook.

Een paar weken geleden zijn we begonnen met de voorbereiding op het Levend Water Ritueel. De vragen van het zelfonderzoek sloegen de spijker op z´n kop. Het zijn erg rake, gerichte vragen waar je als je er eerlijk antwoord op geeft, heel veel informatie uithaalt. Over wat je tot nu toe belemmerd heeft en nog klein houdt. Je komt erachter waar de schoen wringt en waar dingen vandaan komen. Zelf had ik daar al wel eerder een paar inzichten opgedaan, maar hoe krijg je het voor elkaar dingen anders te gaan doen in je leven? Daar krijg je bouwstenen voor en je kiest zelf een helpende metafoor. Een metafoor die je kunt inzetten als het lastig wordt, en je dreigt terug te vallen in oude patronen, in oud gedrag.

We zagen elkaar voor het eerst op de parkeerplaats, acht deelnemers die elkaar niet kenden. Ietwat onwennig stonden we daar: wat we gemeenschappelijk hebben is dat we ons opgegeven hadden voor deze avond. Verbazingwekkend en ontroerend snel ontstaat er een veilige sfeer. Door de oefeningen die we samen doen, maar nog veel meer door de zachte en zorgvuldige regie van Jawi. Een ieder deelt wat hij of zij ontdekt heeft tijdens het zelfonderzoek en dan blijken we meer overeenkomsten dan verschillen te hebben, zodat we ook opeens een thema voor de avond hebben.

En dan mogen we eindelijk het water in: het voelt als eindelijk omdat het een warme dag is geweest en het water al trekt sinds we hier aankwamen. Nu mogen we afscheid nemen van een oud reactiepatroon om een nieuwe te verwelkomen. Het is ondertussen donker, maar de maan heeft het wateroppervlak in vloeibaar zilver veranderd. Ik dompel me onder en laat me uiteindelijk drijven op mijn rug, starend naar de Melkweg, die vanuit deze positie er nog  mooier uitziet. De maan heeft me verleid en het water draagt me.

De mandenvlechtster

’n klein oud dametje, met hoofddoek maar zonder tanden, zit manden te vlechten bij mijn supermarkt. In de berm, op de stoeprand tussen de reclameborden. Ik heb haar nog niet eerder gezien, niet hier en niet bij andere winkels of in andere dorpen. De enorme camper die naast haar geparkeerd staat, vormt een raar decor.

Naast zich heeft ze manden in verschillende groottes uitgestald, bedoeld voor de verkoop. Communiceren kan ze niet, anders dan haar vingers opsteken om duidelijk te maken wat de manden kosten. Ik vind ze prachtig maar ook prijzig.

Hoe geniaal om bij de supermarkt te gaan zitten waar de Noren voor elk boodschapje een plastic tas kopen! Maar ja, zolang de Noren de plastic tassen als vuilniszakken gebruiken, zie ik ze nog niet overgaan op een mand. Een boodschappentas is al vreemd.

In Noorwegen heerst nog steeds een hittegolf, ze probeert dan ook in de schaduw van wat bomen te blijven. Achter haar liggen een leeg flesje water en bananenschillen. Ik vraag of ze iets te eten of te drinken wil hebben, maar ze begrijpt me niet. Ik maak eet- en drinkgebaren, maar het helpt niet veel. Ze weet me nog wel duidelijk te maken dat ze uit Hongarije komt.

Ik doe boodschappen in de supermarkt en koop voor haar een paar liter water en een tros bananen. Na het overhandigen bedankt ze me met kushandjes en wijst nog even op de manden. Of ik toch niet toevallig iets wil kopen? Ik schud nee en loop richting mijn auto.

De weg het parkeerterrein af, loopt vlak langs haar, zodat we nog een keer oogcontact hebben. Ik zwaai, en ik krijg nog meer kushandjes terug…

Nature Quest Encore

33995688_1965577656820440_283649857955037184_nDit was óók mijn Nature Quest van afgelopen zaterdag: twee kanten van dezelfde medaille en allebei even waar:

≡  Shit, te laat vertrokken >> stress, de zonsopkomst wacht niet!

≡  hoe komt die klere rugzak zo zwaar?? 

≡  huh, ’n keiharde, koude wind boven op de berg – het waait hier anders nooit!!

≡  ik heb het koud! – wollen shirt met lange mouwen ligt thuis, lekker slim jongedame!

≡  WTF, sinds wanneer ligt hier moeras?! water tot over m’n bergschoenen!

≡  Nee he?! zonnebril vergeten?!

≡  ORS-oplossing vergeten door het water te mixen * zucht *

≡  er komt migraine opzetten – tabletten liggen…..juist ja, ….thuis. 

≡  verdwaald?!  Oh ja, wintertrails en zomertrails zijn niet hetzelfde 

≡  in schaduw in slaap gevallen, in de brandende zon wakker worden >> BOOM – BOOM – AU – AU – doet mijn hoofd. 

≡  Kak, ik moet poepen!

≡  Rekensommetje: half uur lopen naar auto, half uur rijden naar huis – Haal ik dat?

≡ 7 uur in de NQ en ik kijk ondertussen scheel:  Enough is enough: GO!

De teek: een gevaarlijke parasiet – do’s & don’ts

Opmerking vooraf: deze tekst is niet geschreven door een arts. Wel woon ik nu 10 jaar in Noorwegen waar ik ondertussen erg veel over de natuur heb geleerd, o.a. doordat ik jarenlang lid ben geweest van het reddingsteam van het Rode Kruis. Hier woon ik in de natuur en leef er dus mee, met alle ‘bewoners’ die erbij horen.

Gevaarlijke beestjes

Mensen zijn doodsbang voor grote en gevaarlijke dieren: beren, wolven, haaien. Maar er is een veel kleiner, ienieminie beestje waarvoor onze angst veel meer gegrond zou zijn. De teek, die de ziekte van Lyme en andere ziektes kan overbrengen, waar je behoorlijk tot ernstig ziek van kunt worden.

Teek als insect

De teek is klein, zwart, spinachtig insect van maar een paar millimeter groot. Ookal zijn er stadia als larve, nymfe en volwassen exemplaar, in omvang varieert ie vooral door het verschil of ie volgezogen is met bloed of niet. De teek is namelijk een parasiet, een bloedzuiger die leeft op en van het bloed van kleine zoogdieren en mensen.

De teek kruipt en kan niet vliegen of springen, dus kruipt op (de kleren / vacht van) een slachtoffer (gastheer) die voorbij komt of in zijn buurt zit of ligt. Vervolgens zoekt hij zich een weg naar de huid, bijt zich vast (graaft zijn kop in de huid) en begint met bloed zuigen.  Iedereen met huisdieren heeft waarschijnlijk wel eens een volgezogen teek van zijn huisdier afgehaald. De teek zelf, zolang ie op je lijf kruipt, is niet gevaarlijk of schadelijk. Dat kan ie wel snel worden zodra ie zich vastbijt en ingraaft in je huid en op die manier ziektes kan overbrengen.

Sneaky beestje: je voelt ‘m niet

Het probleem met de teek is dat je ‘m niet kunt horen (zoals bij een mug, wesp enz.) of voelen kruipen op je huid en ook zien is lastig. Heeft ie eenmaal een plekje blote huid gevonden dan bijt ie zich vast. Hij steekt dus niet en gaat daarna weer verder zoals de mug. Je ontdekt ‘m vaak pas als het plekje waar ie zich vast gebeten heeft, gaat jeuken of irriteren. Neem jeukende of afwijkende plekjes serieus, check ze of laat ze checken door iemand anders als je het zelf niet (goed) kunt zien.

Untitled-1

Waar komt de teek (vooral) voor?

Ondertussen komt de teek bijna in elk landschap voor maar er zijn zeker gebieden waar de teek voorkeur voor heeft:

  • Kust (duinen) – in de vegetatie daar: bomen, bosjes, struikgewas, heide.
  • Heidegebieden binnenland (Veluwe, heuvelrug)
  • Stukken / stroken met hoog (ietwat vochtig) gras, dus langs sloten, meren enz.
  • Naaldbossen of bossen met gemengd bos (loof en naald). Een bodem met boomschors en dennenaalden vinden ze het einde.

Het is een mythe dat ze uit bomen komen vallen, want daar bevinden hun ‘gastheren’ (mens en dier) zich niet en ze kunnen niet vliegen. Ze houden zich veel meer op de grond omdat daar hun slachtoffers ‘wonen’ en rondlopen: wij mensen en dieren. Vooral reeën (en andere hertachtigen) zijn wandelende tekenhotels! In Noorwegen hebben ze op een eiland alle reeën doodgeschoten omdat die zoveel teken met zich meebrachten dat het er voor de mens niet meer veilig was.

Nadat een teek zich heeft volgezogen (in de loop van 7 dagen na hechting), valt hij vanzelf van zijn gastheer af. Ik heb de zwaartekracht nog nooit naar boven zien werken dus dat betekent op de grond of de begroeiing die daar is. Het vrouwtje kruipt iets onder het oppervlak (liefst bosbodem met dennenaalden) om daar duizenden eitjes te leggen.

Do’s :

Voorzorgsmaatregelen

A) Doe je huiswerk qua gebied / bestemming:

  • Verdiep je in het gebied waar je naar toegaat, vraag evt. een boswachter, mensen die bekend zijn in het gebied.
  • Check de tekenrader van het rivm: die geeft nu jammergenoeg een waarschuwing ‘hoog’ voor heel Nederland.  Tekenradar NL – tekenverwachting.

Kijk op het middelste tabblad ‘Tekenverwachting’, die is meest interessant omdat daar aangegeven wordt in welke mate de nimf (baby-teek) voorkomt. Een teek in dit stadium is het gevaarlijkst omdat een beet van de nimf het grootste besmettingsgevaar geeft.

B) Kleding:

  • (Outdoor)kleding in lichte kleur (zand, evt. kaki) met het oog op zo snel mogelijk ontdekken van de teek. Geen spijkerbroek!
  • al vallen de mussen van het dak: lange broek en shirt met lange mouwen.
  • sokken OVER de broek, dus geen stukjes huid bloot laten en openingen laten

C) Anti-tekenmiddel

  • Anti-tekenmiddel: Spuit / smeer het op de beruchte plekjes (zie ook hieronder), maar niet rechtstreeks bij / op slijmvliezen, dus niet in je kruis! Wel precies bij de overgang van je broekband op je huid, overgang van je broek naar je sokken, je haarrand in je nek.

Er zijn meerdere middelen op de markt, voor op je huid en er zijn middelen voor op je kleren. Hier heb ik iets te weinig kennis van de Nederlandse situatie. In Noorwegen koop je het beste middel bij de apotheek. Ik kan evt. later nog wat aanvullen over samenstelling.

Hier bedoel ik chemische samenstellingen die te koop zijn. Teken zou bepaalde etherische olieën niet lekker vinden wat ook als anti-teek middel zou kunnen dienen. Dit heb ik zelf (nog) niet getest en daarom schrijf ik er hier niet over.

 D) vind je een kruipende teek: maak ‘m dood!

Doodslaan zoals je met een mug zou doen, werkt niet bij de teek: hij heeft een hard schild en kruipt gewoon weer verder. Verdrinken in water werkt ook niet.

‘Kill the tick’: neem een stukje papier (zakdoekje, wc-papier), laat de teek erop kruipen of zet ‘m er zelf op, doe het papiertje dubbel en zet de nagelrand van je duim op z’n schildje (midden vd teek) tot je ‘pats’ hoort en ziet dat er vocht in je papiertje komt. Geef evt. extra kracht met de bovenkant van je nagel (schraapbeweging). Doe dit bij voorkeur op een harde ondergrond. Verzeker je ervan dat de teek daadwerkelijk dood is door het papiertje open te vouwen. Geen papier bij de hand? Gebruik je andere duimnagel als ondergrond.

Een teek verderop weer vrijlaten kan, maar is niet heel verstandig: hij heeft een radar voor bloed en zal naar je terugkeren – of een andere gastheer (slachtoffer) zoeken.

Ik heb nog nooit het nut van een teek in het grotere dierenrijk kunnen ontdekken dus ik heb persoonlijk niet zo’n moeite met ‘kill the tick’

E) Achteraf: doe de tekencheck!

Je kunt de tekencheck opdelen door een snelle visuele tekencheck direct nadat je uit de natuur komt (op de parkeerplaats), mits je ook maar de echte variant alsnog zo snel mogelijk na thuiskomst doet – d.w.z. poedeltje naakt.

Doe de visuele check bij voorkeur met z’n tweeën en dan om en om en NIET tegelijk! Echter: ben je alleen en heb je geen ander om jou te vlooien of te bekijken: doe het zo goed als je kunt zelf, door te kijken en voelen in de genoemde holtes hieronder, huidplooien op te tillen, via een grote badkamerspiegel je oksels te inspecteren enz.

Tijd is van wezenlijk belang: een binnen 24 uur verwijderde teek geeft een aanzienlijk kleinere kans op besmetting, in ieder geval voor wat betreft besmetting met de ziekte van Lyme.

“Een teek die binnen 24 uur verwijderd wordt heeft nog geen kans gehad de borreliabacterie over te brengen – tijd is dus cruciaal!”

Waar kijk je dan?

Kijk overal, maar de teek heeft vooral voorkeur aan plekjes met een dunne huid waar het lekker warm is, de zogenaamde broeiplekjes: – waar het broeierig wordt. Plekjes dus die niet direct te zien zijn.

Overigens heb ik de teken die ik gehad heb, altijd zelf ontdekt omdat je op een gegeven moment iets voelt: je voelt iets ‘trekken’, of jeuken of een bultje op een voor jou onbekende plek. Je kent meestal je eigen moedervlekken, vetbultjes, littekens enz. en dit valt op omdat het afwijkt. Dus negeer jeuk nooit maar check het even!

De zones om te checken [van boven naar beneden]

  • hoofdhuid – dus tussen je haar -, overal waar je hoofdhaar hebt. Bij lang haar: eerst loshalen!
  • achter je oren >> vouw ze dubbel bij check
  • onderste haarrand in je nek
  • oksels
  • vrouwen: onder je borsten (til ze op!) – je weet wel, daar waar je zweet
  • contouren van de bh
  • liezen
  • broekrand (dus in je middel)
  • in je navel (!)
  • randjes van je onderbroek
  • je kruis
  • bilspleet
  • de vouwen onder je billen
  • knieholtes,
  • rond je enkels
  • tussen je tenen
  • En alle andere behaarde en broeierige plekjes, inclusief overige huidplooien – we zijn niet allemaal gelijk gebouwd.

De teek spoel je niet af met douchen, zeker niet een teek die zich al vastgebeten heeft. Hij heeft kreeftachtige pootjes, waarmee ie zich geweldig goed vast kan houden op je huid. Jezelf ‘hard’ afdrogen met een handdoek is evenmin voldoende.

Tijdens het douchen je haren wassen geeft wel een goede gelegenheid om met je vingertoppen je eigen hoofdhuid nauwkeurig na te lopen.

Doe de check ook de 2e en de 3e dag nadat je teruggekomen bent uit ‘tekengevaarlijk’ gebied. Ben je een ervaren checker dan kom je voor de follow-up ook zelf een eind. Als je een teek hebt gemist in de eerste ronde, is die ondertussen groter geworden (en dus makkelijker te vinden), omdat ie steeds groter wordt naarmate ie zich vult met bloed.

Elkaar ‘vlooien’ en zelf al je plooien bekijken kan echt alleen maar naakt!

Help, ik heb een teek!

  1. Raak niet in paniek!
  2. Zorg ervoor dat de teek zo snel mogelijk verwijderd wordt, de kans op overdracht van een besmettelijke ziekte is het kleinst als de teek binnen 24 uur verwijderd wordt.
  3. Gebruik géén alcohol of ander ontsmettingsmiddel op de teek! Dat irriteert het beestje met meer risico op besmetting.
  4. Verwijder de teek bij voorkeur met een tekenpen, ga NIET zelf prutsen met een naald o.i.d. Een pincet kan wel. Vraag bij voorkeur een ander de teek te verwijderen, om er helemaal goed bij te kunnen / voor te zitten.
  5. Pak de teek vast zo dicht mogelijk bij jouw huid, en trek ‘m eruit in een rechte beweging. Dus niet draaien of schroeven! De teek is er recht in gegaan en moet er ook recht weer uit. Knijp vooral niet in het lijf van de teek!  Zie video: Hoe een teek verwijderen
  6. Vaak blijft er een wondje achter, dat rood kan worden en kan jeuken, daar waar de de teek gezeten heeft. Net zoals bij een muggenbult of andere insectenbeet. Dit is normaal en geen symptoom van besmetting. Ontsmetten met alcohol mag.
  7. Krijg je niet de hele teek eruit, is dat niet erg. Je lichaam zal het net als een splinter naar buiten werken. Ga niet zelf prutsen of pulken, de kans is dan groot dat het wondje gaat ontsteken. Ook dat zegt niets over een mogelijke besmetting.
  8. Raadpleeg een arts:
    • als er een rode ring ontstaat binnen 3 – 30 dagen rond het plekje waar de teek heeft gezeten.
    • Bij koorts, opgezette klieren en griepachtige of andere ziekteverschijnselen.
    • En overigens altijd bij twijfel.

Meer informatie teek verwijderen van LymeNet Nederland.

Nature Quest – 26 mei 2018

Er heerst een hittegolf in Noorwegen dus ik besluit de berg op te gaan waar het koeler moet zijn dan in het dal. Een zonsopgang meepikken staat ook nog op het verlanglijstje dus even gegoogeld hoe laat (lees: vroeg) de zon opgaat op zat. 26 mei: 04.30 in het noordoosten. Het rekensommetje gaat verder: half uur rijden, half uur lopen dus de wekker gaat om 03.00 uur.

Flessen water die ik de avond ervoor al koud weggezet heb, stop ik in de rugzak. Wat is dat ding krengerig zwaar! Tekenspul (anti-tekenspul), nog meer anti-teken en muggenspul, tekenpen, zonnebrand, kleedje om op te liggen, matje (niet gebruikt), handdoek, natte doekjes voor handen afvegen na insmeren. Oh ja, wc-papier! En m’n oude Nokia waarvan je de wekker kunt instellen die ook afgaat als de telefoon uitstaat.
Op de weg ernaar toe begint de dierentuin: een enorme das, aan de kant van de weg, helaas dood (aangereden). Twee hazen tonen hun achterwerk terwijl ze de berm in vluchten, een klein schattig pluizig bolletje (jong konijntje) kiest het hazenpad onder mijn auto. Ik doe mijn ogen dicht en wacht op een klap, maar goddank had ie genoeg aan de ruimte tussen de wielen en eindigde niet eronder.
Ik rijd van schrik de verkeerde parkeerplaats op…snel draaien want de zonsopgang wacht niet op mij. Kaartje kopen in de automaat, voor de ruit leggen en de klimtocht kan beginnen. Jemig wat is die rugzak zwaar. Gelukkig had ik mijn stokken meegenomen voor het nodige evenwicht over de rotsen. Boven gekomen waait er een stevige, frisse wind. Frisser dan ik dacht. Op de terugweg vind ik nog een half eitje van de zanglijster: turquois blauw met bruine stipjes.
Ik heb me vooral verwonderd: verwonderd over de zon die precies volgens schema opkomt en dat zonder te mopperen elke dag doet. Over de vogel die zijn lied zong, steeds op repeat, hij had maar 1 melodie op het repertoire.

“Ontdekking van de dag: vogels zingen NOOIT in mineur”

Het meeste / alles in de natuur is in beweging: water in een beek, stopt nooit: waar komt het vandaan, waar gaat het naar toe? Allemaal doen ze wat ze moeten doen. De zon komt op, de vogel zingt, water stroomt, mieren sjouwen heen er weer, spinnetjes ook en de rups rupst. Ik heb geen beestje stil zien zitten, of het moet de eland geweest zijn die op sprong omdat ie van mij schrok, maar die lag waarschijnlijk te slapen. Zelfs de bloempjes hebben het druk met het opvangen van zonlicht zodat ze groter kunnen groeien.
Mijn grootste ontzag wekte het ieniemini knalgroene rupsje die niet groter was dan het bovenste kootje van mijn pink. Opeens zat ie op mijn broek en verplaatste zich door elke keer een hoge brug van z’n rug te maken. Wat een kracht straalde dat beestje uit! Zo klein als ie was, het kleinst van alle dieren die ik die dag trof. In beweging blijvend en voortdurend heel zorgvuldig zijn richting zoekend.
Bijschrift bij foto’s:
• Zonsopkomst om 04.26 op Lifjell
• Uitzicht op het meer waaraan ik woon
• Mijn privé entertainer die trouwens maar 1 nummer op het repertoire had staan
• De beek – waar komt het water vandaan, waar gaat het naar toe?
• Mijn grootste kleine vriend, een ienieminie knalgroen rupsje, niet groter dan het bovenste kootje van mijn pink, die plotseling op mijn broek zat.