Bronsttijd

Een paar dagen geleden werd ik ’s nachts wakker van een schreeuwend wezen, duidelijk  in nood. Het geluid kwam uit het bos. Als ik niet al een aantal jaren in Noorwegen had gewoond, had ik de politie gebeld. Nu herkende ik het geluid als het geschreeuw van bronstige reeën.

Dat de bronst besmettelijk is, wist ik nog niet maar bleek al snel. Elke zichzelf respecterende Noor heeft over een hut ergens in de natuur: in de bergen, aan de kust of in het bos. Om de weekenden, vakanties en overige vrije tijd door te brengen. Ook ik heb de luxe te beschikken over een hut. Op een fantastisch idyllisch plekje: in het bos aan een meertje. Blijkbaar dacht een stel passanten daar net zo over.

Hoge nood

Deze zomer was ik drie weken niet bij mijn hut geweest omdat ik op vakantie was. Zelf ruim ik bij vertrek alles netjes op in en rond de hut, maar nu viel plotseling mijn oog op iets wat op de bosgrond lag, pal naast de veranda van mijn hut.

Het leek een kledinglabel maar toen ik beter keek, zag ik wat het was: een kapotgescheurde verpakking van een condoom: “met op water gebaseerd glijmiddel”. Een bronstig stelletje zag kennelijk hun kans schoon en vond mijn hut een fijne locatie om aan de slag te gaan.

Open lucht

Nu was ik ervan op de hoogte dat mijn veranda ’s winters wel gebruikt werd door langlaufers om even op uit te rusten en een broodje te eten maar deze activiteit was nieuw voor me. Mijn levendige fantasie vroeg zich af of de veranda misschien ook deel had uitgemaakt van de glijscene. Wie weet is de veranda precies op de goede hoogte voor een bepaald standje?

Ik snap goed dat er niks gaat boven seks in de open lucht, maar mijn hut behoort toch niet echt tot de open lucht? Even speelde ik met de gedachte een webcamera op te hangen inclusief bordje met de tekst: “u bent in beeld!”

De bronsttijd is maar tijdelijk en ik zet in op een even beperkte duur van deze buitenschoolse activiteit bij mijn hut. En anders gaan de nu snel naderende herfst en winter ook vast helpen.