De afgelopen week was taai: er kwamen vanuit allerlei hoeken pittige aanvallen op me af. Nou zegt men wel dat gebeurtenissen en woorden je alleen maar kunnen raken als jij daar toestemming voor geeft, als jij ze laat binnenkomen en je laat raken. Leuk bedacht, maar soms is de dreun er al.
Ik zag ze niet aankomen en ze maakten me wiebelig. Op vrijdag reed ik naar kantoor om een belangrijk telefoontje te plegen en ik blokkeerde plotseling volkomen. Er volgde een paniekaanval die groter was dan mijn kantoor.
Als ik me zo slecht voel heb ik vaak de behoefte even met een mens te praten. Al scrollend door de lijst met mijn contacten kon ik niet zo heel veel mensen vinden die daarvoor in aanmerking kwamen.
Mijn vinger stopte bij een goede vriend die ik niet regelmatig zie maar wel vaak spreek. Ik bel en vraag hoe het met hem gaat. “Nou ja, vandaag was DE dag, je weet wel: dat ik mijn zoon mocht wegbrengen naar het gevang, omdat hij mag beginnen met zitten…” Hij doelt op de gevangenisstraf die zijn zoon heeft gekregen.
Boem! In een klap ben ik terug in de werkelijkheid. Ik realiseer me dat mijn ‘grote’ probleem helemaal niet zo groot is. En dat hij ogenblikkelijk met me zou willen ruilen als hij kon. Een moment voel ik me dom en schaam ik me voor mijn eigen angsten.
’s Middags doet het universum er nog een schepje bovenop. In de supermarkt kom ik mijn goede vriend tegen die vecht tegen kanker in een vergevorderd stadium inclusief uitzaaiingen. Zijn grauwe gezicht is opgeblazen en zijn wangen uitgezakt. Een wollen muts moet zijn kale hoofd verbloemen. Ik herken hem, maar nog het meest aan zijn positieve humeur.
Het was een poos geleden dat ik hem had gezien. Afspreken wil hij niet meer omdat hij zo’n slechte weerstand heeft en geen risico’s neemt vreemde bacteriën op te lopen. Wat was ik blij hem in de supermarkt te zien. Ik moet me inhouden hem niet even aan te raken. We nemen afscheid met twee symbolische kussen in de lucht.
Alle kaarten zijn geschud en geland. Mijn paniekkaart is er niet meer bij.
Gaby’s Mindspins 